Nico Dekker

Zaterdag 4 juni
Eigenlijk had dit aan het begin van mijn blogs moeten staan, maar ik vergat het iedere keer. Inmiddels ruim twee weken geleden ben ik hier aangekomen. Een van de eerste dingen die je dan gaat doen is je koffer uitpakken. De meeste dingen in de koffer kwamen mij niet geheel vreemd over, Brigitte had weliswaar ingepakt, maar ik herkende alle zaken zoals broeken, overhemden, polo’s etc. Alleen een specifiek item was een speciale groet van thuis, of nee van Brigitte. Een soort van leisteen hartje met daarop de tekst “You are Loved always”. Lief, en dank je wel. Hij hangt nu aan mijn spiegel en ik kijk er iedere dag naar. Love You Brigitte!
Een gewone vrije dag, niets moet, alles kan. Ik heb collega Dirk beloofd om vroeg uit bed te komen om koffie te zetten. Dirk vertrekt vandaag weer naar Nederland maar gaat eerst in de ochtend nog bij een klant langs. Gezellig drinken we samen nog een kop koffie met een glaasje jus d’orange erbij. Dirk begint met een gebakken ei, ik hou het even op een boterham met jam. Rond de klok van halfacht vertrekt Dirk, waren gezellige dagen, dollen, lol maken maar ook serieus over het werk praten. Gek idee dat Dirk over 24 uur weer in ’s-Gravenzande zit en ik nog steeds hier. Ho, ho, ik klaag niet. 😉

Rond het middaguur komen Nick en Amanda langs om schoon te maken en een slaapkamer gereed te maken voor de volgende gast. Vandaag komt Laura aan die hier twee maanden komt helpen bij het opzetten van het kantoor. Leuk detail, Dirk vertrekt met hetzelfde KLM-toestel naar Nederland als waarmee Laura naar Los Angeles is gevlogen. Laura wordt op LA Airport (LAX) opgehaald door Jaimie, waarschijnlijk onze nieuwe Officemanager en vriendin van Laura. Rond de klok van drie arriveren ze aan de Roadrunner. We maken kennis en Laura en Jaimie gaan vrijwel direct boodschappen doen. Ik besluit even naar Oxnard te rijden om daar naar huizen te kijken in de buurt van de haven.

Ik kan het niet nalaten om toch weer even bij de zeehonden te gaan kijken op de steigers in de haven. Er lijken er nu nog meer als de afgelopen week. Blijft een fascinerend gezicht! Er zijn hier inderdaad huizen die pal aan het strand liggen, geen dijk of duinen, nee zo vanuit je achterdeur het strand oplopen. Ik denk niet dat de huizenprijzen hier op het niveau van Malibu liggen, maar heb geen idee wat iets hier moet kosten. Zal wel weer googlen worden 😉

Op de terugweg neem ik voor een groot gedeelte een binnendoor weg, op de heenweg stond de snelweg richting huis behoorlijk vast. Wel grappig zo logisch als het wegennet hier in elkaar steekt. Het is een netwerk van rechte wegen dus er zijn altijd meerder mogelijkheden om van A naar B te gaan. Dat begint aardig te wennen.

Vlak bij huis stop ik nog even bij de Walmart om een paar boodschappen te halen, tomaten en sla. Er ligt thuis nog vlees in de vriezer voor de barbecue en dan een beetje sla erbij met dressing, gaat helemaal goedkomen. Ik besluit nog even op Laura te wachten, maar om 7 uur begin ik toch maar alleen met het grillen van het vlees. Eet smakelijk Nico 😉

 

Zondag 5 juni

Het beloofd een rustige dag te worden, lekker relaxen en energie opdoen voor de komende werkweek. Nick wil ‘s-middags nog even op kantoor verder gaan met de bekabeling voor de nieuwe bureaus. Ik besluit daar ook maar naar toe te gaan om een handje te helpen. Laura rijdt achter mij aan in haar eigen auto zodat ze ook het nieuwe kantoor kan bekijken.

Het is duidelijk, we hebben hier geen werkweek van maandag t/m vrijdag. Maar dat voelt absoluut niet vervelend aan. Nick en Amanda nodigen Laura en mij uit om rond 18:00 uur bij hun thuis te komen barbecueën, gezellig. Omdat Laura vanaf het kantoor nog even bij haar vriendin Jaimie lang gaat rij ik nog even langs de Roadrunner om me op te frissen en een flesje wijn mee te nemen voor Nick en Amanda. Heerlijk verse maïskolven van de barbecue en een spies met vlees, paprika, ui etc. Sla en rijst maken het geheel compleet, en natuurlijk een glaasje Californische wijn. Rond halftien rijden we terug naar de Roadrunner, weer helemaal klaar voor de nieuwe week die gaat komen.

 

Maandag 6 juni

Aanvankelijk zou ik vanochtend om 8 uur langs gaan bij een van onze klanten hier, maar om 7 uur krijg ik een telefoontje dat Leo zich niet lekker voelt en thuisblijft.

Er gaan steeds meer “vreemde” dingen opvallen hier aan de andere kant van de plas. Zo lijken wij onze eigen shuttle dienst te hebben voor Roadrunner Ave.

‘s-Avonds maken Laura en ik iets eenvoudig eten klaar op de barbecue, kip, patatje uit de oven en natuurlijk met sla erbij. Lekker!

 

Dinsdag 7 juni

Vanmiddag om 13:00 uur, of zal ik voortaan zeggen 1 PM, een afspraak bij een klant in Santa Maria. Ja, ik heb mijzelf ervan overtuigd dat dit werkelijk een face-to-face meeting is en geen conference call. Ik vertrek om 10:30 richting Santa Maria. Eerst nog even de tank volgooien en dan op de cruise control (65 Mph) onderweg. Blijft een mooie route en ruim op tijd arriveer ik in Santa Maria. Tja en het is etenstijd dus maar eens kijken voor een broodje. Schuin tegenover de Starbucks zit gelukkig een Subway, dus daar maar even naar binnen lopen. Hmm, tot mijn grote verbazing zie ik daar Nick en Laura al bij de kassa staan. Dit kan je zo niet plannen, op ruim 200 km vanaf huis elkaar tegenkomen in Santa Maria. Natuurlijk, ik wist dat Nick ook een afspraak in Santa Maria had, maar dit kan je zo niet plannen. We hebben allebei om 1:00 PM een afspraak bij de klant, Nick over klimaatachtige zaken, ik over de upgrade van de software. De gesprekken verlopen voorspoedig en voor mij is het een eerste face-to-face kennismaking met zowel Timothy als Seth. Met Seth heb ik al jarenlang contact m.b.t. onze software.

Na ons gesprek rijden we even naar de nieuwe aardbeienkas om te kijken. Op een tafel in het middenpad loeren de vuurrode aardbeien al onze kant op. Laura is ook gek op aardbeien maar durft nog niet echt. Brutaal vraag ik aan Timothy of we een aardbei mogen proeven. Tuurlijk, ga je gang. Dan is het hek van de dam en de ene na de andere aardbei verdwijnt in onze monden. Ja, dat is hard werken om al die heerlijke aardbeien te verorberen. Rond de klok van 5 uur rij ik terug naar Thousand Oaks, is een lange dag geweest en bijna 450 km gereden.

 

Woensdag 8 juni

Een beetje rommelige dag, in het Company huis stonden nog monitoren en mini-pc’s die naar kantoor moesten. Dus ‘s-ochtends de auto vol geladen en op weg naar Camarillo. Een paar keer naar boven lopen bij het kantoor om alle spullen over te brengen. Daarna begonnen met het uitpakken van de monitoren en strategisch op de bureaus plaatsen. Vervolgens een van de mini PC’s klaarmaken en aansluiten op het WiFi netwerk. Ik moet eerlijk zeggen het ziet er allemaal tip-top uit, lekker fris en een hele moderne uitstraling. Op mijn tablet kan ik inmiddels ook probleemloos op kantoor werken dankzij de WiFi verbinding. Dus tussendoor ook nog wat mails lezen en reacties versturen. Af en toe komt het tijdsverschil t.o.v. Nederland nu al pijnlijk naar voren. Als wij hier aan onze dag beginnen zit (bijna) iedereen in Nederland aan het avondeten. Voor contact met het hoofdkantoor in De Lier moet je dus heel goed de klok in de gaten houden. Gelukkig zijn er ook collega’s die, voor hun in de avonduren, toch nog een reactie terugsturen, top!

Vandaag in de brievenbus ook een bevestiging van de aanvraag van mijn Social Security Nummer. Binnen twee weken kan ik het kaartje per post verwachten, loopt dus redelijk soepel allemaal.

 

Donderdag 9 juni

Best wel een lange en drukke dag. Vanochtend vroeg om 7:00 AM thuis gekeken naar een Live presentatie van ons bedrijf in Nederland. Rond 9:30 AM waren we op het kantoor in Camarillo en direct begonnen met het netwerk en installeren van de nieuwe printer. Ging allemaal soepel en ik hield bij de printer maar 1 onderdeel over waarvan ik absoluut geen idee heb waar dat zou moeten zitten. Maar even zo goed, de printer werkt en kan documenten scannen of kopiëren. Alles nog wel via Wifi omdat de netwerkkabels nog even uitgezocht moeten worden, komt later vandaag wel.

Volgende uitdaging dus, iets van een bekabelde netwerkaansluiting regelen voor mijn tablet. Alles werkt wel via WiFi maar af en toe merk je toch een zekere mate van traagheid. En een database backup halen bij een klant van 10 GB over Wifi is geen pretje. Bij het monteren van de bureaus en bekabeling zijn de behuizingen met nummers verwijderd van de kabel, dus nu is het gokken welke kabel welke aansluiting is. Geheel logisch zitten in de goot bij onze bureaus dus nummers 1 t/m 5 en 15. En raadt eens welke aansluiting ik heb? Juist 15. Maar het werkt, een lekkere snelle verbinding, een verademing. Nu hopen dat de echte netwerkapparatuur snel uit Nederland overkomt zodat alles definitief aangesloten kan worden.

Rond de klok van 4 met een goed gevoel richting thuis gereden, morgen weer een dag. Die avond eigenlijk nog wel heel lang vanaf huis doorgewerkt om wat installatiezaken bij een klant uit te zoeken en iets te configureren. Voor ik het weet is het 11 uur, bedtijd.

 

Vrijdag 10 juni

Joepie, bijna weekend. Het is best wel een drukke week geweest en ik besluit om lekker vroeg naar kantoor te gaan en bijtijds te stoppen. Het kantoor begint inmiddels een echte werkplek te worden. Om 8 uur stap ik binnen, ik ben de eerste. Dat was ik al gewent in De Lier, daar was ik meestal rond de klok van 7:15 binnen. Lichten aan, tablet opstarten en richting de keuken voor een lekkere bak koffie. Yes, dit voelt als een echte werkplek. Met een beker koffie in mijn hand draai ik mijn stoel in de rondte, dit voelt goed.

Eigenlijk kan ik al zeggen dat deze dag bijna aanvoelt als een dag in De Lier, op afstand software configureren bij een klant, e-mails beantwoorden. Af en toe even naar buiten om te dampen, want ja, dat mag niet binnen een straal van 10 meter van het gebouw. Vandaag ook even met Laura een aantal standaard kantoorartikelen wezen halen bij de Staples. Zaken als een nietmachine, plakband, perforator etc. Maar man, wat zijn die dingen hier achterlijk duur, ik mis een Action 😉 Voor eenvoudige ringbanden durven ze hier zomaar 9 dollar per stuk te vragen. Een nietmachine vindt je ook niet onder de 20 dollar. Uiteindelijk maar met een minimaal assortiment terug naar kantoor. 1 nietmachine, 1 perforator, 1 plakband dispenser, 1 pak post-it memo’s, 1 doos paperclips, 1 doos nietjes,1 pak batterijen, kosten? 78 dollar, en dan kregen we nog 22 dollar korting omdat we een Staples kaart namen, anders was het 100 dollar geweest. Idioot 😉

 

Zaterdag 11 juni

Lekker rustig een vrije dag, nou ja rustig. Amanda had gisteren een nieuwe stofzuiger gebracht aan de Roadrunner. Zo’n typisch Amerikaans model, meer een soort van rolbezem maar dan met een motor. Dus, wat doe je dan op je vrije zaterdag, je gaat stofzuigen. Het hele huis van beneden naar boven. Ging best wel relaxed eigenlijk. Even wennen maar toch gelukt, en hele huis weer stofvrij. En ja, als je dan eenmaal begint dan komen ook de emmers sop te voorschijn en sta je de douche en toilet uit te soppen. Moet af en toe natuulijk wel gebeuren. Rond een uur of elf is alles weer spik en span.

Laura gaat vandaag met Jaimie op stap en ik wil even gaan kijken voor een simpele radio. Ben een beetje verslaafd geraakt aan radio KBBY 95.1 in de auto. Dus maar op pad om te kijken of zoiets nog te koop is. Uiteindelijk vindt ik bij Fry’s een Sony radio AM/FM voor 23 dollar, helemaal blij.

Op de terugweg kom ik via een andere ingang de community in. Plotseling wordt mijn aandacht getrokken door een huis aan de Roadrunner dat helemaal ingepakt is. In Nederland kunnen ze met een EK of WK gek doen, maar dit slaat alles. Het lijkt wel een circustent.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het blijkt dat er in dit huis last is van een insektenplaag. Dan wordt het hele huis ingepakt, volgespoten met gif en drie weken onbewoonbaar verklaard. Je zal er maar naast wonen, toch niet zo’n prettig idee.

Aan het einde van de dag gaan we nog even een paar kleine boodschappen doen en een drankje bij de Lazy Dog. Als eerste stoppen we bij Sprouts, dat is een zogenaamde Farmers Supermarkt. Da’s niet een supermarkt voor farmers (boeren), maar gericht op verse natuurlijke produkten. En ik moet toegeven, ze weten hun waren daar wel te presenteren. Niet goedkoop, van sommige prijzen krijg ik een acute hartaanval, maar wel een heel bijzonder concept. Ze weten hun produkten prima te presenteren. Laura slaat nootjes, bessen, aardbeien en olijven in 😉

 

 

Er is weer een week voorbij, volgende week meer …. 😉

Dinsdag 31 mei

Vanochtend extra vroeg opgestaan omdat ik vandaag een afspraak heb bij een klant. Volgens mijn navigatiesysteem een rit van 2 uur en een kwartier, uiteraard zonder files. Zeker voor zo’n eerste afspraak wil je niet te laat zijn, dus ik besluit om kwart over 8 te vertrekken. Op de weg is het nog lekker rustig, alleen in de omgeving van Santa Barbara is het iets drukker, maar over het algemeen vlot door kunnen rijden. De cruise control aan op 65 Mph, dus heel relaxed.

Ruim op tijd kom ik aan in Santa Maria, dus nog genoeg tijd om eerst koffie te gaan drinken bij Starbucks. Blijft typisch met zo’n grote kartonnen beker in je handen te staan in de Californische zon.

Ruim op tijd meld ik mij bij de toegangspoort van de klant, vervolgens een paar honderd meter rijden naar het kantoor. Daar aangekomen meld ik mij keurig en geef aan dat ik een afspraak heb met Timothy.

Nou, zegt Erica, de vriendelijke dame van de receptie, Timothy is hier niet. Oops, is de Californische zon nu al met mijn hersenen aan de haal gegaan? Ze begint te bellen met Timothy en ik blader inmiddels door mijn email om te kijken of ik soms iets over het hoofd heb gezien. Intussen belt Timothy mij op mijn mobiel en geeft aan dat we een conference call gaan houden en dat iemand een vergaderruimte voor me gereed zal maken. In mijn email geen enkele indicatie gevonden dat het om een conference call zou gaan. Daar ga je niet ruim twee uur heen en twee uur terug voor in de auto zitten. Voortaan dus bij alle afspraken aangeven dat het om een face-to-face meeting gaat. Weer wat geleerd 😉

Na afloop van de vergadering geeft Timothy aan dat ik beslist even bij de nieuwe aardbeien site moet gaan kijken en een aardbei proeven. Op de weg naar de uitgang van het kantoor kom ik Theo tegen, ik vraag hem hoe ik het makkelijkst bij de aardbeien site kom. Niet direct langs de kassen rijden vanwege het stof maar buitenom. Via een hobbelig weggetje kom ik bij de nieuwe kas aan. Niet zo groot als hun tomatenkassen, want die zijn echt megagroot, maar toch aardig aan de maat. Theo zou een van de ‘growers’ waarschuwen dat ik er aan kwam, maar dat is blijkbaar misgelopen. Brutaal wandel ik de kas in en verbaas me over de schone en steriele inrichting. Je zou hier van de grond kunnen eten. Midden in de kas staat een soort van partytent met wat weegschaaltjes. Op zich loopt er niet zo veel personeel rond, of misschien is het lunchpauze. Er komt iemand aanlopen die er uitziet als de “baas van het spul”. Ik vertel hem wie ik ben en wat ik kom doen. Een doosje aardbeien kijkt me lonkend aan. Mag ik?

Tuurlijk zegt hij, dit zijn de beste aardbeien die er bestaan. Hij legt uit dat deze aardbeien in tegenstelling tot aardbeien die buiten in de openlucht groeien, vanbinnen ook helemaal rood zijn. Niet zo zoals we in Nederland gewent zijn rood van buiten en wit van binnen. Ik steek een verse aardbei in mijn mond, en wauw, dit is van de buitencategorie. Superzoet en zacht, eerlijk is eerlijk, zo’n lekkere aardbei heb ik nog nooit geproefd. Van het doosje is niet veel overgebleven kan ik je vertellen. Voldaan in de auto gestapt en terug richting Thousand Oaks.

 

Woensdag 1 juni

Vanmiddag staat er een afspraak bij een klant op het programma. In de ochtend dus bezig geweest met mijn mail checken en beantwoorden en een verslagje maken van mijn bezoek van gisteren. De afspraak bij de klant staat gepland om 13:30 dus eerst langs Subway voor een broodje. Het is heerlijk weer, ik eet mijn broodje lekker buiten in het zonnetje op. Keurig op tijd, of eigenlijk 10 minuten te vroeg meld ik mij bij de klant. De dame van de receptie verteld mij dat Anthony nog in gesprek is met iemand en of ik even wil wachten. Tuurlijk, maar dat wachten duurt nog geen minuut, ze wenkt me om verder te komen. En ja, dan sta je ineens tegenover collega Dirk die een afspraak had met de eigenaar. We besluiten ons op te splitsen.

Na ruim 3 uur uitleg en demonstratie komen we allebei tot de conclusie dat het goed is om over een week nog een sessie te plannen. In de tussentijd kan Anthony met het systeem oefenen en kan ik kijken hoe hun situatie het best uitgevoerd kan worden binnen de mogelijkheden van het systeem. Rond de klok van halfvijf rij ik terug naar “huis”. Eenmaal “thuis” even de email checken en lekker gaan zitten in de tuin, op de nieuwe tuin set met een koud biertje.

 

Donderdag 2 juni

Getriggerd door een mailtje van het payroll bedrijf besef ik ineens dat ik nog een Social Security Number moet aanvragen. Internet is dan je vriend, en al vrij snel vind ik de website waar je het aanvraagformulier kunt downloaden. Ha, heerlijk slechts 1 kantje met vragen, piece-of-cake. Het invullen van de vragen neemt niet meer dan 10 minuten in beslag en ik zoek op Internet waar het kantoor zit om de aanvraag in te dienen. Is niet zo heel ver weg, dus ik besluit gelijk maar te gaan rijden. Laatste controle of ik alle juiste papieren bij me heb zodat ik niet voor verrassingen kom te staan. Bij het administratiekantoor moet je via een touchscreen een nummertje aanvragen en dan plaatsnemen op een van de bankjes en wachten tot je aan de beurt bent. Na ongeveer een half uurtje mag nummer 83 zich melden bij loket 6. De “officer” meldt eerst dat ik de waarheid moet spreken op straffe van vervolging en mogelijk gevangenisstraf. Hallo, ik kom hier om een SSN aan te vragen zodat ik belasting mag betalen in dit land 😉 Ik krijg steeds meer de indruk dat dit de eerste keer is dat de “officer” een aanvraag voor een SSN moet invoeren in de computer voor een buitenlander met werkvergunning en visum. Hij gaat steeds moeilijker kijken en ik zie aan de muisbewegingen dat hij eigenlijk zijn computerscherm aan het verkennen is, geen muisklik in ieder geval. Talloze keren pakt hij mijn paspoort met visum, mijn I-94 record, kijkt moeilijk en gaat weer met zijn muis spelen. Af en toe typt hij iets in, maar ik heb al snel in de gaten dat als hij drie karakters typt er ook weer 3 keer op de backspace gedrukt wordt. Eigenlijk best wel hilarisch. Uiteindelijk zegt hij dat het moeilijk is omdat de namen niet overeenkomen. Wat gaan we nu weer krijgen. Uiteindelijk besef ik dat het Amerikaanse systeem niet ingericht is op personen met 3 doopnamen. Dat past eenvoudigweg niet in het invulscherm, dat was mij bij het aanvragen van de bankrekening ook al opgevallen. Je gaat dan allerlei creatieve oplossingen krijgen waarbij mijn laatste doopnaam Johannes wordt afgekort tot Jo, of mijn middelste doopnaam Cornelis tot Co. Uiteindelijk verdwijnt de “officer” achter de coulissen met mijn paspoort, I-94 en aanvraagformulier. Hij maakt er kopieën van en legt uit dat de gegevens gecontroleerd moeten worden. Ik krijg een formulier mee waarin dit staat aangegeven maar ook met de opmerking dat ik legaal in Amerika mag werken. Binnen vier weken ontvang ik mijn Social Security Card of een afwijzing met een reden voor afwijzing. Het laatste kan ik mij niet voorstellen, ik verwacht eerlijk gezegd met 1 of 2 weken de kaart in de post aan te treffen, net als de officiële bankpas die vandaag gearriveerd is.

’s-Middags even naar het kantoor in Camarillo gereden om de internet connectie in kaart te brengen. In Nederland moet er netwerkapparatuur geconfigureerd worden en daar hebben ze bepaalde gegevens voor nodig. Ik besluit om gelijk ook maar het grote logo bord mee te nemen en te kijken of ik daar een leuk plekje voor kan vinden. Eenmaal op kantoor start ik mijn tablet op om verbinding te maken. Inloggegevens staan op de router in de serverruimte en binnen mum van tijd kan ik de complete configuratie bekijken. Even wat schermprintjes maken en even proef gaan zitten achter een van de nieuwe bureaus. Na een half uurtje rij ik weer richting Thousand Oaks, bergje op en hopla, weer bijna thuis.

Ik stop onderweg even bij HomeDepot om een tomatenplantje te halen. Lijkt me leuk om in de achtertuin toch iets met de tuinbouw te maken te hebben, een cherry tomaat wordt het van het ras Bonnie. Nog nooit van gehoord, maar klinkt wel leuk. “Nico, vergeet je niet om Bonnie water te geven” klinkt gewoon leuk.

Dus sinds vandaag staat Bonnie in de tuin. Viel nog niet mee om zonder tuingereedschap hier een gaatje in de grond te graven, maar goed ze staat er florissant bij.

Omdat dit laatste avond is dat Henry en zijn vrouw hier zijn besluiten we om in de buurt van Oxnard te gaan eten. Dirk weet dat er leuk restaurant aan de haven zit en met een beetje geluk zitten er daar echte zeehonden op de kade. Na een paar kleine omzwervingen biedt mijn navigatiesysteem op de telefoon uitkomst om op de juiste plek aan te komen. En ja hoor, als we de steigers in de haven oplopen sta je oog in oog met tientallen zeehonden.

 

 

 

Je kan ze tot op een paar meter benaderen en in het water zwemmen ze een beetje uitsloverig heen en weer langs de steigers. Echt heel bijzonder om deze beesten van zo dichtbij te kunnen bekijken. Ze zijn ook nog eens lenig, want ze springen zo vanuit het water op de steigers. We eten heerlijk bij een Braziliaans restaurantje en al vrij snel gaat het gesprek met de ober over Max Verstappen en het Nederlandse voetbal. Op de terugweg rijden we langs ons nieuwe kantoor in Camarillo. Ik heb de sleutel dus we kunnen even binnen kijken hoe de nieuwe bureaus en stoelen staan.

Als we thuiskomen, gek eigenlijk dat ik al over “thuis” praat, gaan Henry en zijn vrouw bijtijds naar bed. Morgenochtend vroeg vliegen ze terug naar huis. Hun vlucht gaat geloof ik al om 8 uur, dus dat is heeeel vroeg opstaan. Dirk en ik hebben niks gemerkt van hun vertrek rond de klok van 3 uur in de nacht.

 

Vrijdag 3 juni

Het lijkt vandaag een rustige dag te worden. Werken vanaf huis, email checken en beantwoorden, dingen uitzoeken, probleempje bij een klant oplossen etc. Omdat Henry en zijn vrouw hun bed al hebben afgehaald besluit ik om dat beddengoed maar direct in de wasmachine te gooien. Amanda moet de slaapkamer weer gereed gaan maken voor de volgende gasten, dus dat scheelt haar weer werk. Na het wassen alles ook gelijk maar in de droger gegooid.

Dirk zou aanvankelijk vanochtend bij een klant op bezoek gaan, maar dat ging om de een of andere reden niet door. Samen zitten we aan de eettafel te werken met onze tablets, het zonnetje schijnt er vrolijk op los, kortom een geweldige dag. Rond de middag oppert Dirk het idee dat het nu toch wel hoog tijd is om een barbecue te regelen voor het Company huis. De CEO, heeft zelf aangegeven dat die er moet komen. We hadden eerder deze week bij het zoeken naar een tuin set al globaal naar wat barbecues gekeken dus we weten waar we moeten zoeken. Op naar HomeDepot want daar hebben ze een uitgebreid assortiment. Op internet hadden we gezien dat barbecue setjes op gas er al zijn vanaf zo’n 119 dollar. Eenmaal binnen bij HomeDepot blijkt het setje voor die prijs helemaal niet tegen te vallen. Ik ben geen expert op dat gebied, maar een twee pitter met een side burner is echt niet verkeerd. We hebben geen barbecue nodig voor 20 man of zo. Dirk schiet een verkoper aan om te vragen waar deze barbecues (ingepakt) staan. De verkoper vraagt of we niet een voorgemonteerd exemplaar willen meenemen. Tuurlijk willen we dat, scheelt een hoop geschroef en de auto is groot genoeg, daar past ie zo in. Wel moet er nog een propaan tank bij en een setje met spatels, tang, borstel en zo. Binnen een uur zijn we weer terug aan de Roadrunner en laden vol trots de barbecue uit. Wat gaan we vanavond eten? Maakt niet uit als het maar iets van de barbecue is 😉

Dirk gaat s-middags nog naar een klant toe en ik werk vanuit huis verder. Rond een uur of vijf besluit ik toch maar om even naar de supermarkt te rijden om iets van vlees voor de barbecue te halen, beetje saus erbij en wat sla. Rond 6 uur is Dirk terug en beginnen we voorbereidingen voor de officiële opening van het barbecue seizoen. Het vlees wordt gekruid, de aardappels in aluminiumfolie en de sla verdeeld over twee borden. 1-2-3 start, met een druk op de knop wordt de barbecue ontstoken. Het vlees bereiden lukt in 1 keer, niet aangebrand, kortom perfect. Met koffie sluiten we de dag af.