Nico Dekker

Zondag 3 juli

Laura vertrekt vandaag met haar neefje om een rondreis van een week te gaan maken. Grand Canyon, Las Vegas en San Francisco staan o.a. op het programma. Speciaal voor deze gelegenheid heeft ze een hele grote, witte Jeep gehuurd. Na een half uurtje inpakken zit alles in de auto en vertrekken ze vanaf de Roadrunner.

Ik zwaai ze uit en realiseer me dat ik nu echt een weekje alleen zit. Maar aan de andere kant heb ik het vooruitzicht dat het een kort werkweekje wordt i.v.m. Independence Day en natuurlijk het vooruitzicht dat Brigitte over een weekje komt.

 

 

 

Bij mijn rondgang door de tuin valt het me ineens op dat er een citroen of limoen struik staat. Ik ontdek zomaar twee hele grote groenen limoenen (denk ik). Handig voor als we een Mexicaans biertje opentrekken, lekker met verse limoen uit eigen tuin. De rest van de ochtend loop ik nog wat mailberichten door en maak een mijn blog af van de vorige week. Neemt toch altijd meer tijd in beslag als verwacht.

s-Middags besluit ik mijzelf te trakteren op een terrasje, het wordt de Lazy Dog. Lekker buiten, in de zon met een Lazy Dogs IPA-biertje. Nee, het leven is hier nog niet zo slecht J

 

Maandag 4 juli

Ondanks de vrije dag toch al om 8 uur gedoucht en aangekleed achter de computer voor een conference call met een klant.

Via internet heb ik lopen zoeken wat er hier in de buurt zoal te doen is op deze dag. Ik besluit naar de “Channel Islands” te gaan in Oxnard. Dat is een hele grote jachthaven in Oxnard met ook allemaal huizen aan het water. Rond halfelf zou daar ook een parade zijn, dus dat wil ik weleens meemaken. Omdat ik blijkbaar niet de enige ben die erop uittrekt op deze dag is het heel druk op de weg. Ik arriveer dus pas rond kwart voor elf in Oxnard, net te laat voor de parade.

Maar gelukkig staan er wel allemaal gezellige kraampjes met eet- en koopwaren. Op mijn gemak slenter ik langs de kraampjes maar kom eigenlijk niks bijzonders tegen. Ondanks het aanvankelijk bewolkte weer aan het begin van de dag is het nu het mooiste weer van de wereld. Nu een uurtje slenteren en even Skypen met Brigitte stap ik in de auto om via de kustweg naar Ventura te rijden. Een relaxt ritje met zowaar een soort van duinen langs de kust. Na ongeveer 15 minuten ben ik in Ventura waar het vreselijk druk is. Straten zijn afgesloten en het is nog een hele kunst om een parkeerplek te vinden. Voor de zekerheid noteer ik het adres waar ik geparkeerd heb maar even in mijn telefoon, je weet het maar nooit.

 

 

 

De hele hoofdstraat in Ventura is omgetoverd in een lang lint van kraampjes en, de eerste kerstbomen zijn al aangekomen. Omdat het allemaal hetzelfde soort kraampjes, of eigenlijk partytenten, zijn is dit best wel een imposant gezicht. Ik ben niet zo’n wandeltype, maar vandaag vestig ik denk ik een all-time-record qua stappen op mijn Microsoft Band. Rond een uur of drie zoek ik de auto weer op en rij richting Thousand Oaks.

Verder die middag een beetje genieten van de zon in de tuin, heerlijk. Met eten uiteraard de barbecue maar weer ontstoken, hamburger met frites en sla. Helemaal klaar voor het vuurwerk van vanavond.

Geen idee wat ik ervan moet verwachten, maar ik zorg dat ik ruim op tijd op het parkeerterrein van winkelcentrum The Oaks ben. Nou, ik kan je verzekeren, ik ben niet de enige. Hele families zitten met stoeltje en kleden op de parkeerplaats. En dan praten we niet over een lullig parkeerplaatsje zoals we in Nederland kennen, maar meer iets van het formaat Schiphol, lang parkeren, duizenden auto’s.

 

 

 

 

 

 

Iets voor 9 uur gaan ineens alle lichten op de parkeerplaats uit en enkele minuten later gaat het eerste vuurwerk de lucht in. De oehs en aahs vliegen in het rond, en ik moet zeggen dat er stevig uitgepakt wordt met het vuurwerk, ze kijken hier niet op een paar centen. Al met al gaat het zo’n 20 minuten achter elkaar door met de meest waanzinnige vuurpijlen of hoe ze ook mogen heten. Ja, en dan wil iedereen naar huis, dus verkeerschaos gegarandeerd. Verkeersregelaars proberen alles in goede banen te leiden maar ik moet een hele andere route naar huis nemen omdat veel wegen tijdelijk eenrichtingsverkeer zijn.

Thuisgekomen neem ik nog een biertje, Skype even met Brigitte die net haar bed uit is en rol vervolgens best wel moe mijn bedje in.

 

Dinsdag 5 juli

Na het vieren van de nationale feestdag weer een gewone dag op kantoor. Zoals gebruikelijk ’s-ochtends vroeg eerst Bonnie en Clyde van vers water voorzien. Het is nog bewolkt buiten dus het water zal niet direct verdampen. Om 7:15 loop ik het kantoor binnen en er valt me gelijk iets op. De telefoontoestellen zijn aangesloten. Blijkbaar kon Nick het toch niet laten om dat in het weekend te doen. Als ik dat geweten had zou ik hem zeker even gaan helpen, maar ja zo is Nick 😉

Uiteraard eerst even een beetje “gespeeld” met de nieuwe telefoontoestellen om te kijken hoe het allemaal werkt. Vrij simpel eigenlijk ondanks de grote hoeveelheid knoppen op het toestel. Dus vanaf nu is het kantoor ook via een vaste lijn te bereiken, we maken progressie.

 

Woensdag 6 juli

Vanochtend weer keurig op tijd wakker en lekker een kopje koffiegezet. Ook even een eenvoudig lunchpakket klaar gemaakt, want iedere dag een broodje van Subway eten of zo is ook niet lekker en is bovendien ook niet echt goedkoop. Echt brood kennen ze niet in Amerika, het is allemaal een soort halfzacht sandwich brood. Maar het lukt me toch iedere keer om er iets lekkers van te maken. Vandaag kaas, met sla en mayonaise. Bonnie en Clyde water gegeven en rond 7 uur vertrek ik richting kantoor. En……. Verrassing, ik ben weer de eerste 😉

Rond 9 uur rinkelt mijn mobiele telefoon. Fedex aan de lijn over een zending uit Nederland met onze netwerkapparatuur. Vanwege de waarde van de zending hebben ze een belastingnummer nodig om de goederen in te klaren bij de douane. Ja, dat weet ik dus niet. Ik geef ze het mobiele nummer van Nick door en stuur Nick een sms om de situatie uit te leggen.

Nick zou vandaag bij Jimmy langsgaan in Santa Maria, dus het ziet ernaar uit dat ik de hele dag alleen op kantoor zit. Ineens komt Nick als een grote verrassing het kantoor binnenwandelen om 10 uur. Ik vraag hem of hij soms als terug is uit Santa Maria, iets wat ik me eigenlijk niet voor kan stellen. Na een half uurtje vertrekt Nick weer nadat hij een Transrouter heeft gevonden. Waarnaartoe? Geen idee. Wel weet Nick mij een zogenaamd EIN-nummer te geven voor hij vertrekt. Dit is het Amerikaanse belastingnummer van ons bedrijf.

Ik neem contact op met Fedex om te proberen de zending alsnog vrij te geven m.b.v. het EIN-nummer. En, dat lijkt gelukt. Na een kwartiertje weer Fedex aan de telefoon, of het EIN-nummer wel klopt. Ze hebben namelijk een ander adres bij dat nummer gevonden. Het blijkt om het privéadres van Nick en Amanda te gaan. Ik leg de situatie uit en bevestig dat de aflevering echt moet plaatsvinden op kantoor in Camarillo. Pff, probeer dat allemaal maar eens in het Engels af te handelen, was even een zware dobber. Later op de dag zal de zending vrijgegeven worden door de douane en alsnog morgen (donderdag) op kantoor afgeleverd worden.

Om elf uur komt er een bezorger van Fedex, hee alweer Fedex, het kantoor binnen met een klein pakketje. Even een handtekening zetten en klaar. Geen idee wat er in de doos zit, zending is gericht aan Nick. Pff, nu even rust in de tent, ik ga verder met het testen van een aanpassing die gemaakt is door het team in Nederland.

De rest van de middag bezig geweest met het analyseren van het gedrag van een bepaald onderdeel van onze software. Om 4 uur vind ik het mooi geweest en sluit het kantoor af, morgen weer een dag.

Aan het begin van de avond komt toch redelijk onverwacht collega Jimmy binnen aan de Roadrunner. Die is een week bezig geweest in Santa Maria. Hij heeft nog niet gegeten en gaat samen met Nick om half tien nog even buiten de deur eten. Ik wacht niet op zijn thuiskomst en ga lekker op tijd naar bed.

 

Donderdag 7 juli

‘s-Ochtends natuurlijk eerst het gebruikelijke tafereel van koffie zetten, planten water geven en een lunchpakket klaarmaken. Ik had gisteravond al een ei gebakken dus ik ben binnen een mum van tijd klaar om op kantoor af te gaan. Jimmy slaapt nog, dus ik doe heel zachtjes.

Als het goed is komt vandaag de zending met netwerkapparatuur binnen via Fedex, ik ben benieuwd. Er waren wat vragen van de douane i.v.m. een belastingnummer, maar alles is vrijgegeven en rond 10:30 zal de bezorging plaatsvinden.

Ik ben druk bezig een nieuwe softwareversie voor een klant te testen op mijn eigen computer. Als alles goed gaat wil ik deze update nog voor mijn vakantie installeren, maar dan moet alles wel foutloos werken. Nog een hele klus om de klantsituatie zo goed mogelijk na te bootsen.

Jimmy is toch redelijk vroeg wakker geworden want om half 10 stapt hij het kantoor binnen. Gezellig drinken we samen een beker koffie en bespreken hoe de update bij de klant verlopen is. Hij print nog even zijn boardingpas uit en gaat naar het Outlet Centre om nog wat souvenirs voor het thuisfront in Zweden te kopen. Ik loop met hem mee naar het parkeerterrein om hem uit te zwaaien.

Om half 11 komt de bezorger het kantoor binnen met een hele grote doos. Dat moeten de netwerkspullen zijn. Het lijkt wel pakjesavond als ik begin met uitpakken, twee grote Cisco switches en een Checkpoint firewall.

 

Helaas zitten er bij de Cisco switches geen Amerikaanse netsnoeren dus daar moet ik nog even voor gaan shoppen. Gereedschap hebben we ook nog niet op kantoor, dus met behulp van een Ikea mes schroef ik de switches in het serverrack, gaat wonderlijk wel met zo’n Ikea mes. Bij Home Depot kan je van alles kopen maar netvoedingssnoeren ho maar. Ik vraag me af hoe mensen hier hun computer van stroom voorzien. Uiteindelijk kan ik de twee laatste snoeren bij Staples op de kop tikken. Op naar kantoor om verder te gaan met aansluiten. Na een uurtje zweten zit alles op zijn plek met het in bedrijfstellen wacht ik tot morgen om eerst overleg te hebben met Nederlandse collega’s over de aansluitprocedure.

Bijna de hele avond nog bezig geweest met een klant in Las Vegas i.v.m. de update die voor morgen gepland is. Pfff, 40 tot 50 mailtjes op een dag begint inmiddels normaal te worden. Om 10 uur sluit ik de zitting en ga lekker slapen.

Vrijdag 8 juli

Voorlopig het laatste werkdagje vandaag, op de normale tijd uit bed en de koffiepot aangezet. Terwijl de koffie doorloopt Bonnie en Clyde van water voorzien en ze even vriendelijk toegesproken.

Kwart over zeven wandel ik het kantoor binnen en ga gelijk een kop koffie maken. Gaat trouwens hard met de koffie voorraad en ik ben de enige die koffie drinkt, Nick en Laura zitten aan de thee of water. Tot mijn grote verrassing komt Nick ook al redelijk vroeg het kantoor binnenlopen. Vol trots toon ik hem de nieuwe netwerkapparatuur.

Nick heeft vandaag geen lunchpakket bij zich en loopt dus even naar de Subway. Ik loop gezellig even mee omdat ik bij de T-Mobile shop naast Subway even een Amerikaanse SIM kaart voor Brigitte wil oppikken. Voor $ 30,- kan ze dan 4 weken onbeperkt internetten, sms’en en tot 1000 minuten bellen. Wel zo handig op deze wijze i.p.v. via je Nederlandse nummer bellen en goedkoper!

Aan het einde van de middag stel ik Nick voor om de nieuwe netwerkapparatuur operationeel te maken zodat ze vanuit Nederland op afstand de configuratie kunnen nalopen. We werken de kabels allemaal netjes weg en sluiten de stroom aan. Allerlei lampjes beginnen te knipperen en na een paar minuten lijkt alles OK. En zowaar we hebben verbinding met internet, yes het werkt. Draadloos werkt nog niet maar dat was van tevoren gezegd, dus geen verrassing. Ik stuur een mail naar Nederland om aan te geven dat alles on-line staat en dat ze in het weekend de configuratie kunnen afmaken. Ik spreek af dat ik zaterdag nog even langs kantoor rij om een en ander te controleren.

Om 4 uur hef ik de zitting op kantoor op en ga richting huis. Vanavond om 6 uur alleen nog een update bij een klant uitvoeren en dan begint mijn vakantie en ……. Dan komt Brigitte!!!

Om vijf minuten over zes stuur ik alle betrokken mensen een mail dat ik ga starten met de update. Ik maak eerst back-ups voor de zekerheid en begin met installeren. Alles verloopt soepel en rond kwart voor zeven is alles afgerond. YES, vakantie!!

Van Laura ontvang ik nog een sms dat ze vannacht thuis verwachten te komen vanuit San Francisco.

 

Zaterdag 9 juli

Na vandaag nog 1 nachtje slapen en dan komt Brigitte over, ik kijk er echt naar uit. En ja dan is het weer het gebruikelijke tafereel op de zaterdag, schoonmaken. Zeker nu Brigitte komt wil ik dat alles er netjes uitziet. Rond 9 uur nog even contact met Brigitte via Skype. Ze probeert online in te checken bij KLM maar dat lukt niet omdat ze geen ESTA verklaring heeft. Wat krijgen we nu, ze heeft een visum om in Amerika te mogen wonen en zelfs werken, vreemd. Op zich heeft ze nog wel een ESTA verklaring maar die is natuurlijk gekoppeld aan haar oude paspoort. Ze probeert met KLM te bellen om te kijken hoe dit opgelost kan worden. Er breekt toch wel enige paniek uit bij mij en Brigitte. Het kan toch niet zo zijn dat de hele trip niet doorgaat? We kunnen natuurlijk alsnog een ESTA aanvragen maar of dat op zo’n korte termijn nog gaat lukken is de vraag. Na heel lang wachten krijgt ze de KLM aan de telefoon. Brigitte legt het probleem uit en de vriendelijke dame gaat haar best doen. Brigitte geeft het nummer van haar visum door en na vijf minuten klinken de verlossende woorden, ik stuur uw boardingpas per email op. Pffff, een hele geruststelling, ze gaat echt komen.

Ik begin met het beddengoed te wassen en de douche en toilet een grote beurt te geven, eigenlijk wekelijkse routine, maar nu met extra aandacht voor details. Met het stofzuigen van de slaapkamer wacht ik nog maar even omdat Laura en Josh nog liggen te slapen. Later hoor ik dat ze om half 2 vannacht thuis waren.

Als ze rond een uur of 10 wakker zijn ga ik lekker met de stofzuiger aan de gang. Ook overal even stof afnemen want, dat is wel een nadeel van het droge klimaat hier, binnen no-time zit alles hier onder het stof. Nachtkastjes, bureau, vensterbank, alles wordt onderhanden genomen. Nog even de vloer dweilen in de badkamer en toilet en klaar.

Laura en Josh rijden even naar de supermarkt om wat spullen te halen en ik ga met de stofzuiger beneden aan de gang. Blijft toch tegenvallen hoelang je daar beneden mee bezig bent, woonkamer, zitruimte en keuken. Maar goed is ook allemaal weer gelukt. Brigitte kan komen.

Later in de ochtend rij ik even langs Avis om de autohuur met weer een week te verlengen. Carlos, de vaste man van Avis in Thousand Oaks is ziek, maar een vriendelijke dame regelt het in een minuutje. Vervolgens op naar een tuincentrum waar ze volgens Nick komkommerplanten zouden verkopen. Ja we beginnen hier gewoon een eigen moestuin, tomaat, peper en nu dan ook komkommer. Bij Nordic Garden centrum score ik een dubbele komkommerplant voor $ 2.99. Het wordt gezellig hier in de tuin J

Omdat ik op de radio had gehoord dat snelweg 101 (de weg naar kantoor) helemaal vaststaat i.v.m. een ongeval besluit ik de binnendoor weg te nemen. Vorig jaar heb ik die 1 keer met Nick gereden dus mijn routesysteem moet even uitsluitsel geven over de te volgen route. Is achteraf eigenlijk heel simpel als je het eenmaal ziet. Het is echt een spectaculaire route en je moet geen hoogtevrees hebben want je gaat bijna loodrecht vanaf de berg naar beneden. Neem daar ook nog eens een paar venijnige bochten bij en je snapt dat er een maximumsnelheid van 20 Miles per uur geldt. Maar wel echt sensationeel, gaat Brigitte leuk vinden.

Op kantoor sluit ik mijn tablet aan om de netwerkconfiguratie te testen. Ik zie nu inderdaad twee draadloze netwerken, een Priva netwerk voor kantoor en een voor gasten met beperktere mogelijkheden. Het verbinden met de draadloze netwerken verloopt niet echt soepel meerdere keren moet ik de wachtwoorden opgeven maar ze worden niet geaccepteerd. Zelf met kopiëren en plakken lukt het niet todat na een poging of 5 er ineens wel verbinding is. Nou ja verbinding, ja met de draadloze router, maar niet met het internet. Wel vervelend is dat ook het bekabelde netwerk geen toegang meer tot internet heeft, hmmm hopen dat het voor maandag opgelost is. Ik stel alvast een mailtje op, maar verzenden lukt natuurlijk niet, dat moet vanaf thuis gebeuren.

Eenmaal thuis aan de Roadrunner het mailtje naar ICT verzonden, declaratieformulier ingevuld en begonnen met het bijwerken van mijn blog.

Nog 1 nachtje slapen en dan op naar Los Angeles Airport om Brigitte op te halen.

Ik heb 6 weken geslapen met alleen maar kussens naast me, vanaf morgen ligt Brigitte daar 😉

 

 

 

 

 

 

Bonnie update

Ik had het al eerder in deze blog aangegeven, maar Bonnie heeft er nu ook komkommer vriendjes bij. Het gaat hier echt een gezellige boel worden in de tuin. Nu maar niet hopen dat we zoveel produceren dat we de marktwerking verstoren. Bij Bonnie is het nu wachten op de eerste cherry tomaatjes die rood gaan worden en het eerste pepertje in wording is ook al gesignaleerd.